Na een kleine 2 maanden rondreizen door Europa ga ik met Ron naar de states. Ron woont in Malden Massachusets. Een subburb van Boston en -uiteraard- gesticht door Nederlanders. Malden. We vliegen van Luxemburg airport. Loftleidir, Bijnaam Micky Mouse airlines, een IJslandse maatschappij naar New York. Mijn vliegdoop is dus gelijk de oceaan over,  Ze hebben maar 4 of 5 intercontinentale vliegtuigen, 707 'ns . Ik heb dus nog nooit gevlogen, maar vind het alleen maar leuk. Heen naar New York vliegen we om via Stockholm. er was een vlucht uitgevallen zodat mensen met bestemming Zweden daar eerst afgezet werden. Dat leverde ons gratis drank en een zee van ruimte op. Van Stockholm naar Rykjavik , Keflavik Airport zaten er maar 5 of 6 passagiers in.

Hier zit Ron voor de deur van het huis waar hij met z'n moeder en een zus woont. Beach Street.

Deze mooi gedecoreerde gashouder is een protest tegen de oorlog in Vietnam.

Als je goed kijkt zie je het profiel van Ho Tsi Minn, de big man van Noord Vietnam.                                     Boston's zakencentrum in '72

Ik logeer een goede wek bij Ron's moeder, doe van alles, Baseball wedstrijd van de fameuze RedSox, en we maken een tripje richting Martha's Vineyard. Ik lift in dit broodbezorgersbusje mee en de bestuurder rijdt vrolijk 2 uur om.

Ron en ik liften naar Washington DC. Ik logeer in bij Max en Gary in Tacomapark, een suburb van DC. Gary had ik twee jaar eerder in Londen ontmoet. Gary bezorgt mij wat klussen zodat ik wat kan verdienen om verder te kunnen reizen, ik maak oa. dakgoten en kelders schoon. Betaalde heel behoorlijk. Maar ik heb natuurlijk ook heel wat gesightseed.

1600 PenAve, aka White House                                                                                                                                  Het Capitol, balken om de boel overeind te houden

Washington memorial                                                                                                               De mall voor het Capitol

Dit is de Potomacriver, vlak buiten DC is mooie natuur.

Gary zet me na 1,5 week (op mijn verzoek) af bij een uitvalsweg naar het westen. Liften gaat iha heel gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik slechts 3 liften nodig gehad om Los Angeles, ongeveer 5000 km verder te halen. In de 2e lift passeren we het Pentagon, ik ben dan een  paar uur onderweg. De twee jongens die met de lift geven hebben geen idee wat het Pentagon is. Zo'n groot gebouw hebben ze nog nooit gezien. Ik leg uit wat het Pentagon is.

 

M'n budget is heel beperkt, deze foto's zijnde laatste van de cassette, geen geld voor meer. De eerste is in Missouri of Arkansas.                                                                                                                                                                                                                       de andere in  Oklahoma of Arizona

In New Mexico begeeft de auto van de derde lift het, een mooie blauwe Porsche, het. Kan nog ongeveer 50 kmh. opgeblazen motor. We huren een kamer voor één nacht in een Motel, Desert Flower, hij belt familie om ons op te halen en de Porsche mee te slepen. Zijn naam weet ik niet meer. Hij was een 'Chicano' scheldnaam voor half Mexicaan en half Afromerikaan.  In Tucumcari, de plaatst waar we strandden kom ik er achter dat 'ie een koffer vol illegale dope bij zich heeft.  Voor hem de enige manier om zijn familie te ondersteunen.

Een van die vele eindeloze wegen in het Zuid Westen

M'n lift eindigt in Santa Barbara, daar wordt ik afgezet, ik kan als witte absoluut niet bij m'n lift logeren, levensgevaarlijk,

Deze rots is beroemd geworden in de film Zabriski point.       Hier wordt op het strand van Santa Barbara een                                                                                                                           7up spotje opgenomen.

Hier ben ik in Berkeley. Ik loop iemand tegen het lijf en vraag hem naar een goedkoop hotel oid. Ik mag in zijn huis , hij is toch weinig thuis. Met zijn fiets zie ik wat van de stad en de omgeving. San Fransisco is niet echt dicht bij.

Na ongeveer een week neem ik van hier de Greyhound terug naar New York om naar huis te vliegen. M'n geld is zo goed als op en ik wil ook wel naar huis. De reis met de bus is fantastisch. Is het hier in California zo'n 25 graden, 24 uur laten ben ik in Cheyenne waar 1,5 mtr sneeuw ligt. Ik rij op een nacht na , in een stuk door. Die nacht breng ik door met Christine Christensen uit Des Moines Iowa. We corresponderen nog een poosje maar dat bloedt dood.

Van Luxemburg lift ik naar Maastricht, dan de trein en naar huis. Natuurlijk had ik geen geld voor de trein, maar toen bestond de optie uitgestelde betaling zonder boete nog, dat wist ik van m'n pa want die was conducteur. Nou trof ik een zeikerd die me toch een boete gaf, een boze brief naar NS , ook weer op advies van m'n pa, leverde reischecques ter waarde van de boete op, toen was 't OV nog wat menselijker.

De foto hieronder is m'n laatste met de Kodak Instamatic, geen idee wanneer die precies gemaakt is.